(21 ağustos 2005,pazarvatan, kürşad oğuz, mehmet eroğlu ile yeni romanı düş kırgınları için röportaj yapmış)

kitabın kahramanı, diğer kitaplarınızdaki gibi kırılgan hatta "göçmüş". kendi edebiyatınız için bunu mu uygun görüyorsunuz?
benim edebiyat anlayışımın odağında insan var.trajik dediğimiz,edebiyata sanata uygun insan.bunlar çevrede pek gördüğümüz insanlar değil.shakespeare,dostoyevski mahalledekherhangi birini anlatmaz, öyle bir tip çizer ki yaratılmıştır ama kendi trajik temasını ortaya koyabilmesi için en uygun kişidir. öyle kişileri yazıyorum. bunlar da daha çok acıyla dolu oluyor. mutluluğun yazmaya değer olduğuna inanmıyorum. zaten mutluluk dediğimiz şey çoğu kez farkına varmadığımız,adını koyamadığımız mutsuzluk. şunu da unutmalı; soylu olan acı çekermiş. ve acı insanı daha sahici yapar.
(son cümlede unutmalı yazılmış, unutmalı mı unutmamalı mı?bence unutmamalı.)

aşık olan bir daha kalkışmaz diyorsunuz ya, inanan için de aynı şey geçerli mi?
inançla pek ilişkim olmadığı için bilmiyorum. ama genellikle bir şeyi arayanlar onun eksikliğini çekenlerdir.bilenler bir daha bunu aramaz. aynı kızgın bir koru avuçlamak gibi. avuçlarsınız bir daha avuçlamazsınız.

(başka bir soruya cevabından:)
"...bizi yabancı olarak görüyorlardı.bir öykü anlatayım:1967'ydi,ankarada bir greve gittik,işçileri destekliyoruz.adamlara yiyecek,içecek,sigara veriyoruz kimsenin aldığı yok.sonradan anladık ki ramazan ayındayız.solcular olarak böyle bir bilincimiz yok.halbuki bu toplumun gerçeği bu.işçi sınıfı oruç tutuyor ve ramazanda yemek götürmeyeceksin.bunu yapınca ne oldu?aynı lafı kendilerine yakın biri söylediği zaman onlara döndüler. bir de tabii, halk dediğimiz vaka çok "çıkarcıdır".köye gidersin ilçe yapıcam dersin oy verir."
*
mehmet eroğlu okumadım daha önce.
gazetede özel isimler hep büyük harfle başlatılmış, ramazan (ayı) hariç.
çıkarcı kelimesi neden ("") arasına alınmış anlamadım.